Odc. 25

*Bill*

- Dzień dobry.. - powiedziałem łamiącym się głosem

- Bill? To ty? - usłyszałem w słuchawce

- T-tak, chciałem powiedzieć że.. - i w słuchawce usłyszałem mamę Lei

- Co się stało, gadaj co się stało!

- Lea miała wypadek, potrącił ją Tir.. - ledwo co powiedziałem

- Czy ona żyje?! - wykrzyczała mama Lei

- Tak, jest w szpitalu w Kappel. Jest w śpiączce.

- Już jedziemy! - usłyszałem w słuchawce

Rozłączyli się.

- Co ja narobiłem? To moja wina, nie wybaczę sobie tego. Jak ja mogłem coś takiego zrobić. - mówiłem do siebie.

Przyszła do mnie cała ekipa. Tom usiadł obok mnie i przytulił.

- Ona mi tego nie wybaczy - powiedziałem w płaczu

Tom spojrzał na mnie i powiedział

- To zależy od niej, jak się dobrze wytłumaczysz, to może będzie jakaś nadzieja.

- Ale ja nic nie pamiętam. Boże! Niech ona przeżyje! - ukryłem swoją twarz w dłoniach.

Nasz menadżer załatwił nam pokój w szpitalu żebyśmy mogli się przespać. Cała ekipa wraz ze mną poszła do pokoju. Minęły ze 4 godziny, wszyscy usnęli, słychać było jedynie chrapanie Georga. Nie mogłem za nic zasnąć, cały czas zastanawiałem się co się wydarzyło. Nic nie pamiętałem. Nic. Miałem przed oczami Leę i tego pieprzonego tira. Podniosłem się z łóżka, Gustav spał na podłodze, więc wychodząc z pokoju musiałem patrzeć pod nogi. Gdy tylko wyszedłem miałem ochotę krzyczeć. Łzy nieustannie płynęły mi po policzkach. Kierowałem się w stronę sali, na której leży Lea. Dotknąłem klamki, ale bałem się wejść do środka, a co jeśli ona czuje moją obecność, jeśli wie że tu jestem. Gdyby mogła na pewno by mnie wywaliła z tej sali, na pewno nie chce mnie widzieć po tym co zrobiłem. Nie wiem co się wydarzyło, jak mnie tam wciągnęła do tego pokoju. Nie wiem, zacząłem bić głową o ścianę. Usiadłem na krześle obok sali, zrobiłbym wszystko żeby cofnąć czas, wszystko. Teraz pozostało mi jedynie czekać na rodziców Lei i na to żeby Lea obudziła się jak najszybciej. Mijały kolejne minuty, które dłużyły się jak dni, schowałem głowę w ręce i czekałem. Nagle usłyszałem wielki huk otwierających się drzwi i zobaczyłem jak ten facet od tira biegł w moją stronę. Płakał, bardzo się przejął Leą. Stanął przed drzwiami, przez szybę zobaczył jak jej ciało bezwładnie leżało, podszedłem do niego.

- Mam nadzieję że się obudzi - powiedział

Kierowca wybuchł płaczem, tłumaczył się że nie widział jej, wybiegła tak nagle. przepraszał mnie że zrobił krzywdę młodej dziewczynie. Błagał o przebaczenie.

- Niech Pan się już uspokoi, to była moja wina, zraniłem ją, chciała przede mną uciec, pan jej nie zauważył, wybiegła tak nagle i stało się. Niedługo będą tu jej rodzice więc oberwie się nam równo.

- Nazywam się Matthias Krause - powiedział

- Bill Kaulitz.

Dziwnie byłoby powiedzieć "miło mi Cię poznać" w takich okolicznościach, dlatego też usiedliśmy i przez kilka minut byliśmy cicho. Matthias wycierał zapłakane oczy, łzy cały czas mu napływały do oczu. Zbliżała się godzina 19, zdziwiłem się czas, poszedł bardzo szybko. Rodziców Lei jeszcze nie było. Wyszedłem przed szpital, żeby się przewietrzyć. Szalała straszna burza, lało jak nie wiem, grad, pioruny, wiec zacząłem się martwić o jej rodziców, aby tylko bezpiecznie tutaj dojechali, po czym odwróciłem się i wróciłem na korytarz. Widziałem jak Pan Matthias usypia.

- Może pójdzie Pan się przespać, mamy nieduży pokój, śpi tam 3 chłopaków. Zaprowadzę Pana.

- Dziękuję Ci Bill. - powiedział, niechętnie się podniósł z krzesła, podszedł do drzwi Lei - wyzdrowiej mała - szepnął.

Uśmiechnąłem się delikatnie po czym sam zobaczyłem leżącą Leę, uśmiech poszedł tak szybko jak się zjawił. Wchodzimy do pokoju, chłopaki już nie śpią. Grali w karty.. fajnie.

- Ej ej! Chłopaki słuchacie. To jest Matthias, jechał tym tirem. Czekamy na rodziców Lei, ale on jest bardzo zmęczony, moglibyście wyjść z pokoju i pójść no nie wiem, do jakiś dzieci w szpitalu? Odwiedzić ich, zaśpiewać. O! Tom! Wziąłeś ze sobą gitarę, Gustav, masz przy sobie zawsze pałeczki, Georg coś tam wynucisz i będzie git - rzuciłem w ich stronę ten pomysł.

Wszyscy łącznie w Matthiasem popatrzyli na mnie jak na jakiegoś człowieka co z psychiatryka wyszedł. Olałem to i przegoniłem ich, pan Matthias położył się, dałem mu koc, zasnął, a że chłopaki zostawili po sobie trochę smrodku, otworzyłem okno. Sam ewakuowałem się na korytarz i zajrzałem do pokoju Lei, nic się nie zmieniło aby pielęgniarka mierzyła jej temperaturę.

- Bill! - usłyszałem za sobą

Zobaczyłem Toma, Georga, Gustava z instrumentami w ręku. Na chwilę mnie zatkało, mówiłem to dla jaj, żeby sobie poszli a oni wzięli to na poważnie. No dobra, poszliśmy do dzieci, smutek na kilka chwil zszedł nam wszystkim z twarzy i cieszyliśmy się z dziećmi. Chodząc po wszystkich salach, natknęliśmy się na salę, w której leżała Klara z kilkoma dziećmi. Spojrzałem na Toma, nie chciałem tam wchodzić, powoli się cofałem ale podszedł do mnie i szepnął żebym nie zwracał na nią uwagi, jesteśmy tu dla dzieci nie dla niej. Wchodząc do sali, Klara patrzyła na mnie ucieszona, nie wiem jak ona tak mogła się teraz uśmiechać. Dorzuciła mi coś do picia chyba bo nic kompletnie nie pamiętam, nic. Zaśpiewaliśmy kilka piosenek dla tych dzieci, nie obyło się bez zdjęć. Wkurzała mnie aby jedna rzecz, przez cały czas czułem na sobie wzrok Klary. Skończyliśmy wizytę w tym pokoju, wychodziliśmy, ale usłyszałem za sobą mruczenie, automatycznie się odwróciłem i zobaczyłem Klarę z dziwną miną.

- Chłopaki, poczekajcie na korytarzu, muszę z nią coś wyjaśnić.

Tom z wielkim uśmiechem wyszedł z pokoju i stanął przy drzwiach patrząc przez szybę. Chłopaki zrobili to samo, ale powiedzieli żebym nie robił nic głupiego bo są tu dzieci, dlatego kazałem im je zabrać i pokazać instrumenty. Dzieciaki z wielkim bananem na twarzy wybiegły z sali na korytarz.

Podszedłem do łóżka Klary, miałem ochotę ją po prostu zabić. Naprawdę. Uderzyłem ją w policzek i zacząłem krzyczeć!

- Co Ty mi kurwa pierdolona dziewczyno zrobiłaś co!? Wiesz co narobiłaś. Wszystko niszczysz, wszystko! Mój związek wisi na włosku! Jeżeli Lea umrze to będzie tylko i wyłącznie twoja wina! Rozumiesz?! Załatwię to że pójdziesz siedzieć! Na zawsze! Nie będę musiał cię już więcej widywać! Nie myśl sobie że ja coś do ciebie czuje, albo w ogóle wczoraj coś czułem! Nic kompletnie nie pamiętam! Co mi dosypałaś albo dolałaś pierdolona dziwko! Nigdy ci tego nie wybaczę!

Pochyliłem się nad nią, widziałem uśmiech na jej twarzy, myślałem że mnie kurwica strzeli, przywaliłem jej jeszcze raz tym razem mocniej, aż upadła na poduszkę, uśmiechnąłem się nerwowo.

- I komu jest kurwa teraz do śmiechu? Fajnie boli? Poczuj choć trochę tego co czuła Lea!

Podszedłem do drzwi, widziałem przerażonego Toma, ale i delikatny uśmiech na jego twarzy. Walnąłem kilkakrotnie ręką o ścianę, znowu podszedłem do łóżka Klary, uśmiechu już nie miała, usiadłem na łóżku, któregoś z dzieciaków i popatrzyłem na Klarę.

- Co się wczoraj wydarzyło? - Zapytałem już trochę spokojniej

- Kochaliśmy się - powiedziała z uśmiechem.

- Nie... - wydusiłem z siebie

Podszedłem do niej i złapałem ją mocno za brodę uniosłem do góry, patrząc prosto w oczy powiedziałem.

- Nic nie było, masz o mnie zapomnieć, ty się do tego przyczyniłaś, więc nikt ci nie uwierzy, że ja tego chciałem. Mi na tobie nie zależy, kocham Leę.

Upuściłem energicznie jej brodę i wyszedłem z sali mijając się z przerażoną pielęgniarką, mówiła coś ale jedno słowo zapadło mi w pamięć "USG". Chłopaki też to usłyszeli i wszyscy zamarliśmy. Dosłownie. Wróciliśmy się pod pokój Lei, jej rodzice już byli na sali. Chłopaki zostali pod nią, a ja wszedłem do środka, poczułem na sobie chłodne spojrzenie z ich strony. Podszedłem do nich, byłem gotowy na wrzaski, na cokolwiek, ale oni mnie przytulili. Nie wiem co się stało, nic przecież nie wiedzą.

- Jak to się stało? - Zapytała mama Lei

- To dość..

- Powiedz nam Bill - powiedział tata Lei.

No to usiadłem, chowając głowę między dłonie i opowiedziałem im wszystko od początku.

Gdy już skończyłem bałem się podnieść głowę, ale musiałem się ogarnąć, wyjść z sali, nie mogłem tam być, Lea mnie tam nie chciała. Rodzice odprowadzili mnie wzrokiem jakby mnie rozumieli, że nie miałem wpływu na to co się stało. Wyszedłem z pokoju i od razu chłopaki powiedzieli że Klara już wróciła z badania. Wbiegłem do pokoju pielęgniarek, zobaczyłem tą co przyszła zaraz po mnie.

- Proszę Pani. Czy Klara jest w ciąży?

- Hm. Nie wiem jak to panu powiedzieć..

- Tak czy nie?

- Nic nie zauważyliśmy na prześwietleniu, ale jeśli pacjentka odbyła dziś stosunek to na dziś nic nie wiadomo, trzeba poczekać kilka dni. 

Kamień spadł mi z serca. Chciałem tylko biec do chłopaków i im to powiedzieć. Wybiegłem z sali, i podszedłem do drzwi. Chłopaki wyszli z kwaśnymi minami, widziałem że Klara głaszczę się po brzuchu. Uśmiechnąłem się szeroko i pokręciłem głową wiedząc już całą prawdę. Jej mina się zmieniła tak szybko jak się pojawiła. Na korytarzu wszyscy troje byli przerażeni.
- I co? - spytałem
- Mówi, że to będzie twoje dziecko! - powiedział Gustav

- Ale chłopaki. Ona kłamie, pielęgniarka powiedziała, że jest za wcześnie by cokolwiek zobaczyć.

Wszyscy się do mnie przytulili, jednak wyczuwałem z ich strony niepokój. Usłyszałem na korytarzu głos pana Marka.

- Panie doktorze, Lea się budzi!

Całą grupą biegliśmy w stronę pokoju i wszyscy stanęliśmy w drzwiach. Chłopaki wepchnęli mnie do środka, zdziwiłem się bo rodzice, lekarze i chłopaki wyszli na korytarz. Zostałem sam na sam z Leą, widziałem ten jej wzrok. Czułem się winny za to wszystko.. byłem winny..

*Lea*

Patrzyłam na niego zabójczym wzrokiem.

- Wyjdź - powiedziałam

- Daj mi wyjaśnić - powiedział

- Masz 5 minut - powiedziałam

 Zaczął się tłumaczyć ze wszystkiego, połowy rzeczy nie pamiętał. Siedział zapłakany w tym rogu, szkoda mi się go zrobiło.

- Wybaczę ci, ale więcej mi tego nie rób - powiedziałam ze łzami w oczach

Zapłakany się podniósł podszedł do mnie i mnie przytulił.

- Nie zerwę z tobą bo cię kocham, ale całkiem od nowa musisz zasłużyć na moje zaufanie.

Do sali weszli uśmiechnięci rodzice i powiedzieli, że mogę wracać do domu.

Lekarz powiedział że to cud że przeżyłam po uderzeniu z ciężarówką. Bill nagle oprzytomniał i zdezorientowany wybiegł z sali, krzyknął za sobą tylko, że zaraz wróci. Minęło 10 minut i Bill wszedł do sali z jakimś facetem

- A pan przepraszam to kim jest? - zapytała mama.

- Dobry wieczór, nazywam się Matthias Krause, to ja kierowałem tym tirem. Chciałem najmocniej przeprosić ciebie Lea oraz twoich najbliższych za to co się stało. Naprawdę cię nie zauważyłem. Bardzo mi przykro. Gdybym mógł coś zrobić, to ja bardzo chętnie.

- Wie Pan co Pan narobił, nasza córka o mało co nie straciła życia! - zaczął krzyczeć tata.

- Tato! - powiedziałam do niego - przestań, to ja wybiegłam na ulicę jest ok, nie ciągnijmy tego dalej, stało się i się nie odstanie, żyje więc nie ma co gadać

- Ale jest jedna rzecz, którą mógłby Pan zrobić. - powiedziała mama

- Słucham ? - powiedział Pan Krause.

**********

wybaczcie za przekleństwa, ale musiałam się wczuć. Jak widać zbytnio się wczułam. I Hope You Like It ! :) 

P.S. Nie chce kończyć pisania tego bloga! BEATAA ♥